Jak to dobrze być kobietą po 40-tce. Chyba nigdy nie czułam się tak dobrze ze sobą i tak za pan brat z życiem, jak właśnie teraz. Pewnie. Coraz częściej gdzieś tam strzyknie, a wzrok leci (ale to od komputera, broń Boże nie z powodu wieku), ale i tak chyba bym się nie zamieniła na lata z młodzieżą.
Dlaczego dobrze być kobietą po 40-tce?
Powodów jest kilka. Jednak większość z nich można by zamknąć w stwierdzeniu: „nic nie muszę, wszystko mogę”, a właściwie w uświadomieniu sobie tej pięknej prawdy i wprowadzaniu jej w życie.
Jednak na tym jednym zdaniu nie mogę zakończyć wpisu, ponieważ byłby za krótki. Dlatego spróbuję Ci pokazać jak piękne jest życie czterdziestolatki w większej ilości zdań.
Nie muszę gonić
O tak! Nie muszę gonić i nie muszę gnać. Nie gonię za karierą, ani za pieniądzem, bo wiem, że to co osiągnęłam jest już dobrą bazą. Jak osiągnę coś więcej to miło. Jak nie – to cóż, Świat się nie zawali. Cóż za komfort, prawda?
A do tego, ponieważ dzieci są już w dużej mierze samodzielne, a życie zawodowe ustalone, wreszcie mam czas dla siebie, na swoje pasje, no i dla rodziny. To wielka przyjemność móc po prostu być, po prostu kręcić mydła, po prostu rozmawiać z dzieckiem, mamą, z partnerem, czy przyjaciółką, bez oddechu niezałatwionych spraw na plecach. A nawet gdy gnam, to gnam, bo chcę, bo mogę, a nie dlatego, że muszę. Luksus prawda?
Możesz wyczuwać w tym momencie mały paradoks: Jak to uwolniłaś się od dzieci i wreszcie masz dla nich czas? A tak. Właśnie tak. Nie potrzebują obsługi fizycznej, wożenia (no to nie do końca prawda, ale wożenie to też czas na rozmowy), ubierania, pilnowania, ogarniania, kąpania, karmienia, to mogę w tym czasie z nimi pogadać. Zmienia się jakość naszych stosunków i to dopiero jest piękne.
Nie muszę ekstra wyglądać
Jakaż to ulga, prawda? Owszem. Lubię wyglądać dobrze. Ale mój wygląd to mój wybór, nie konieczność, jak w przypadku młodych ludzi. Mogę lubić siebie taką jaka jestem. Teraz to wiem. Mój wygląd to suma moich przeżyć. Fajnie mieć świadomość ile się przeżyło, gdy się patrzy na swoje zmarszczki. Mam rozstępy i cellulit i zupełnie mi to nie przeszkadza, bo to część mojej kobiecości, bo to pamiątka chociażby po moich dzieciach. Mam trochę odłożone tu i tam, ale cóż z tego. I tak nie będę startowała w Top Model, ani Miss Universum.
Znam swoją wartość
I znów w związku z tym nic nie muszę. Nie przejmuję się opiniami innych, jeśli nie są dla mnie ważni. A nie wszyscy muszą być ważni. Już doszłam do tego. Bagaż doświadczeń jaki mam w sobie, mądrość, którą nabywam (nadal), dają mi ogromny luz i pozwalają wybierać z kim się zadawać, kogo mieć przy sobie, a kogo unikać. Nie muszą mnie wszyscy lubić, nie muszę się z wszystkimi spotykać. Kogo kocham i szanuję, o tego dbam. A kto niekoniecznie jest mi miły, niech odchodzi w pokoju.
Nie muszę nic nikomu udowadniać
To jest dopiero luksus. Mmmm…. Kiedyś próbowałam dyskutować, spierać się, myślałam, że moja prawda jest prawdziwsza, a racja większa. Dzisiaj coraz bardziej lubię słuchać. Bo jak słucham to się uczę. Lubię też odpuszczać. Cóż mi za różnica, czy mam rację, czy nie mam racji, jeśli to nie wpływu na stan rzeczy, a spokój dzięki temu – bezcenny.
Cieszę się życiem
Bo mogę i w końcu jestem tego świadoma, że życie można i trzeba kochać i doceniać. Uśmiechać się na widok chmur i pani w sklepie. Cieszyć się, że pada deszcz i że boli noga, bo to znaczy, że ją mam, że żyję i czuję.
I najważniejsze
Wiem, że przetrwam wszystko. Tyle już przeżyłam. Tyle razy myślałam, że to już koniec. Że moje życie legło w gruzach, nie ma wyjścia i się nie podniosę. A jednak się podnosiłam, trwam i mam się dobrze. I następnym razem też się podniosę i przetrwam. I ta świadomość jest nie do przecenienia. I ta świadomość sprawia, że czuję się silna i się nie boję (no może, coraz mniej się boję).
No i powiedz, czy życie kobiety po 40-tce nie jest piękne?
Nic nie muszę – Wszystko mogę