Odwiozłam dzisiaj córkę na obóz harcerski. Niecały rok po tragedii w Suszku. Czy ona się boi? Czy ja się boję? Nawałnica, której apogeum trwało kilkadziesiąt minut, zmiotła z powierzchni ziemi stary las, zniszczyła harcerski obóz, poraniła wiele osób i zabiła dwoje dzieci.
Rok temu był to temat numer jeden w lipcowych mediach. Ludzie emocjonowali się tym, jak każdą tego typu historią. Takie zbiorowe „O Boże co za tragedia”. Oglądali w Wiadomościach relację i dalej jedli kolację, zmywali naczynia, pili piwo… A potem zapomnieli.
Tylko nie my, rodziny i przyjaciele uczestników feralnego obozu i oczywiście Ci, którzy to przeżyli.
Wyobraźcie sobie ciemną noc, żadnego schronienia i walące się na was ze wszystkich stron kilkudziesięcioletnie sosny. Wokół fruwają konary i wszystko, co wiatr zdołał unieść. Leje deszcz. Jest Wam zimno, jesteście mokrzy i przerażeni. Gdy moje dziecko niezbyt wylewnie, ale jednak mi o tym opowiada, mam przed oczami obrazy niczym z Powstania Warszawskiego. Huk dział i bomb zastąpiony przez huk łamiących się pni. Na dzieci lecą nie bomby tylko drzewa. Nikt do nich nie strzela, ale każdy krok to ucieczka przed pociskami konarów i ogromnych pni. I w tym chaosie i ogromnym zagrożeniu dzieciaki kilkunastoletnie, góra dwudziestokilkuletnie, walczą o życie swoje i kolegów. Przeczekanie w burzy do rana, gdy przybyła pierwsza pomoc…
Ile w tym było heroizmu, odwagi, wzajemnego wspierania mimo ogromnego strachu, wiedzą tylko oni…
I my, najbliżsi, którzy dowiedzieliśmy się o wszystkim dopiero rano. Strach, niepewność, panika. To uczucia, które mi towarzyszyły prawie cały dzień, aż do potwierdzenia, że moje dziecko jest żywe, zdrowe i bezpieczne. Nic nie opisze ulgi, jaką odczułam gdy dowiedziałam się, że nie jest na liście poszkodowanych i szczęścia gdy usłyszałam moją córkę w telefonie.
Jagoda to wspaniała, twarda dziewczyna. To co się działo traktowała zadaniowo. Przetrwać, pomóc innym. Po powrocie natychmiast zaangażowała się w akcje związane z porządkami po „Suszku”. Wspierała bardziej poszkodowane osoby. Ale i w niej zostały strachy. Miesiące, gdy bała się każdego większego podmuchu wiatru.
Patrząc na nią czułam się spokojna i pełna dobrej wiary co do kolejnego obozu. Aż do dzisiaj. Gdy żegnałyśmy się, pierwszy raz w życiu płakałam i nie chciałam puścić dziecka z objęć wysyłając ją na wakacje. Myślałam, że tylko ja. Ale rozejrzałam się wokół i zobaczyłam wiele matek tulących swoje dzieci. Zupełnie jakby jechały na wojnę.
Jednak puściłam ją. Pozostałe dzieci też pojechały. Prawie cała drużyna Jagody stawiła się na zbiórce przed autokarem. Rozmawiałam z matkami. Wszystkie czułyśmy to samo. Podświadomy, irracjonalny strach. Mimo to nasze dzieciaki znów są na obozie. Dlaczego?
Ponieważ wierzymy, że nasze strachy nie mogą zamykać dzieciom drogi do przeżywania ich własnego życia. Za każdym rogiem czyhają zagrożenia. Czy to oznacza, że mamy zamknąć nasze dzieci w złotych klatkach? Zabronić im rozwoju, zdobywania nowych doświadczeń?
Ponieważ wierzymy, że mimo tego co się wydarzyło są w dobrych rękach. Harcerski sposób wychowania uratował im życie. Gdyby nie dyscyplina, regulaminy i zasady, którymi się kierują panika zdziesiątkowałaby ich szeregi. Gdyby byli tam inni: tzw. normalni ludzie, wczasowicze, czy koloniści, ofiar byłoby na pewno więcej.
Ponieważ wiemy, że tragedie takie jak ta, zdarzają się niezmiernie rzadko. Ja sama byłam na kilkudziesięciu obozach harcerskich i wróciłam z nich cała i zdrowa.
Kto zawinił?
Wielu chciałoby obwiniać organizatorów obozu i kadrę. Tak jest najprościej. Nie szuka się winy w pracy służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo mieszkańców tej okolicy. O zbliżającej się nawałnicy odpowiednie instytucje musiały mieć informacje i przekazywać je dalej. Harcerze tej informacji nie otrzymali. Na ratunek jako pierwsi przybyli nie strażacy, nie wojsko, czy pogotowie, tylko mieszkańcy pobliskiego Lotynia, którzy sami potracili dachy nad głowami. Nie mieli domów, całe ich majątki przepadły, a oni przedzierali się przez walący się las, bo wiedzieli, że tam uwięzione są dzieci. Dopiero później pojawili się strażacy…
Ja jako matka i uczestniczka wielu tego typu obozów, nie mam zastrzeżeń. Odwiedziłam córkę tydzień przed tragedią. To był jeden z lepiej zorganizowanych obozów jakie kiedykolwiek widziałam. Śmieszne wydają mi się zarzuty pod adresem organizatorów. Jak mogły być wytyczone ścieżki ewakuacyjne w lesie? Pozakładane znaki na drzewach? Tych co popadały? Takie bzdury można wymyślić tylko z perspektywy biurka zza którego nigdy się nie wyściubiło nosa, a na pewno nie do lasu. W moim odczuciu kadra wykazała się ogromnym hartem ducha i opanowaniem. Ewakuowała dzieciaki najszybciej jak się dało do pobliskiego młodnika, gdzie były bezpieczne. Rozpaliła ogniska (w deszczu). Zadbała o dzieci najlepiej jak tylko się dało w tym warunkach. Młodzież była zorganizowana i doskonale wiedziała jak się zachować, mimo straszliwego zagrożenia i utrudnień.
Dodam, że już następnego dnia na teren obozu z Łodzi wyjechała grupa harcerzy, którzy sprzątali miejsce po obozie. Pojechali z własnej woli i bardzo szybko się zorganizowali.Zbierali prywatne rzeczy dzieci i sprzęt obozowy. Czy wiecie, że mojej córce nic nie zginęło? Nawet gitara i telefon wróciły do niej. A wybiegła z namiotu tak jak stała.
Dla wielu uczestników tej tragedii na pewno na długo pozostanie trauma. Tym bardziej podziwiam, że zarówno kadra jak i uczestnicy obozu w większości jadą ponownie. Nam rodzicom pozostaje myśleć i czekać na nasze dzielne, kochane dzieci.
Zdjęcia obrazujące las po nawałnicy znalazłam w sieci.
No i tak trzeba. To są faktycznie emocje nie do opisania. Pani tu opisuje tą tragedię z perspektywy matki. I to da się odczuć. Może i ja powiem coś. Nigdy nie byłem w harcerstwie, ale jest mi ten ruch bardzo bliski. Jest mi bliski dzięki moim dwóm siostrzenicom wujecznym. Są harcerkami. Obydwie to tak naprawdę na tyle kochane dziewczyny, że gdyby którejkolwiek z nich coś się stało, byłby ogromny żal. Ja się przyznam szczerze, że wtedy, jak wczesnym rankiem w wiadomościach usłyszałem o dwóch nastolatkach, które zginęły na obozie harcerskim, w zasadzie prawie się rozpłakałem. W zasadzie mogę powiedzieć, że… Czytaj więcej »
Dziękuję za ten piękny i mądry komentarz. To, co Pan napisał przywołało wspomnienia tamtych chwil. Dokładnie tak było. Myslalam ,że oszaleję gdy dostałam informację o śmierci dziewczynek. Plakalam było mi niedobrze, usiłowałam się ogarnąć by być w stanie czegokolwiek się dowiediaec.Nie było kontaktu z nikim z obozu. Uruchomiłam wszelkie znajomości, by ustalić czy to moje dziecko. Chwila uspokojenia, gdy dowiedziałam się, że to na pewno nie ona. I następne kombinowanie by dowiedzieć się czy jest cała i zdrowa. Przyjaciele mieszkajacy w okolicy przez swoje znajomości szukali jej w okolicznych szpitalach i w straży pożarnej. Dopiero po południu podano nam numer… Czytaj więcej »
Wie Pani…trudno jest mówić o takim wydarzeniu, gdzie działo się to, co jest opisane nawet w Sekwencji Wielkanocnej, że „śmierć starła się z życiem”, bez emocji. Co prawda, Agnieszka była w Jerzwałdzie i jest druhną ZHP, to jednak chyba przyzna mi Pani rację w jednym. Człowiek żyje, pracuje, po to aby mieć pieniądze, coraz więcej pieniędzy. Także na dzieci. Człowiek się często niebezpiecznie oddala od drugiego człowieka. Wystarczy moment i przychodzi żal, smutek…Chwała Bogu, że Pani córka ma silną psychikę. Myślę, że gdyby było inaczej, nie zechciałaby ponownie jechać na obóz. I wcale się nie dziwię tym lękom, które Pani… Czytaj więcej »
Dziękuję Panu za ten piękny komentarz. Ta tragedia została w każdym z nas, którzy byliśmy w jakikolwiek sposób związani z tamtymi wydarzeniami. Życzę Panu wszystkiego co najlepsze, siły i odwagi do życia.
Pozdrawiam serdecznie
Może jeszcze coś opowiem. Ta tragedia wstrząsnęła też troszkę moją wiara. Powiem w ten sposób. Jestem katolikiem…z praktykowaniem u mnie różnie, bo jestem osobą niepełnosprawną, mam też swoje różne choroby, ale mniejsza z tym. Ten dramat wstrząsnął mną na tyle mocno, że tak naprawdę pierwszy raz na poważnie zamówiłem Mszę świętą. Była to Msza święta w intencji właśnie tej owej, moim zdaniem, cudownie ocalonej, Agnieszki. Została odprawiona zaraz w grudniu, z okazji jej 18 urodzin. Żeby było ciekawie, odprawił ją ks. kapelan beskidzkich harcerzy, Tomasz Chrzan, w bielskiej katedrze, przy tradycyjnym harcerskim Betlejemskim Świetle Pokoju. Ja z powodów zdrowotnych mogłem… Czytaj więcej »
Serdecznie dziękuję
Artykuł ma około dwa lata, a ja do niego wracam, nie wiem co mam powiedzieć to co działo się wtedy jest nie do opisania. Jestem harcerką od dziewięciu lat i pochodzę z tamtych okolic, a dokładnie ze Szczecinka. W 2017 służyłam jako pomoc w duchach i mimo tak młodego wieku czułam się dla nich jak dobra ciocia. W noc tej okropnej burzy byli na biwaku… Nic się im nie stało, ale na początku dotarły do nas informacje o obozie w Suszku pamiętam jak płakałam z powodu tej tragedii i z powodu, że nie wiedziałam z moimi dzieciakami. Do dziś, gdy… Czytaj więcej »
Dziękuję Ci Kochana za ten komentarz i empatię. Suszkowi Ludzie dochodzą do siebie. Cieszą się Ci, co przeżyli, choć wiele osób do dziś zmaga się z nerwicami i depresją. Przykre jest to, że komendant obozu został oskarżony, a Ci których obowiązkiem było go ostrzec o zbliżającym się zagrożeniu mogą spać spokojnie…
I bardzo dobrze, że oni dochodzą do siebie. Powiem tak…harcerstwo polega między innymi na tym, żeby właśnie po takiej „bombie” dojść do siebie. W ogóle życie polega na tym, żeby po takiej „bombie” podnieść się i pędzić dalej. Fakt, że prawda jest taka, że jak widziałem jeszcze półtorej roku po tej tragedii zdjęcia z Mszy św. na 100 rocznicę odzyskania niepodległości, to uderzyło mnie jedno. Wśród tych ludzi dostrzegłem Maję, siostrę bliźniaczkę tragicznie zmarłej Olgi. Majka wyglądała tam…dosłownie jak z Krzyża zdjęta, zmordowana, zmęczona, zapłakana, smutna i wręcz cierpiąca. Nic dziwnego. Na pewno naszły ją wspomnienia. Niemniej jednak potwornie cieszy… Czytaj więcej »
Dokładnie tak. Trzeba żyć dalej i cieszyć się,życiem, bo jest tylko jedno
Tak jest. Trzeba żyć dalej, bo istotnie ciągłe to myślenie tej tragedii w Suszku, może po prostu nam przewrócić do góry nogami całe życie. To jest między innymi myślenie w stylu „cholera jasna….to mogłem/mogłam być ja”. No ale to nie ty…trzeba byłoby pomyśleć. To się tak mówi…żyć dalej…faktycznie rodziny zmarłych Olgi i Joasi, szczególnie Maja…próbują żyć dalej. Będzie Majka niedługo zdawać maturę. Na pewno przy odbieraniu świadectwa dojrzałości gdzieś tam znowu się jej łezka w oku zakręci, bo przecież zarówno ja, jak i ona, czy wy tu na portalu, wiecie, zdajecie sobie sprawę z tego, że takie chwile to momenty,… Czytaj więcej »
Ja powiem więcej. Po tych tragicznych wydarzeniach, spotkałem się właśnie z ową moją krewną Agnieszką. Powiem szczerze…do końca ich obozu, z mocno bijącym sercem obserwowałem wszystkie burze, które szły wtedy przez Polskę. Potem spotkałem się na uroczystości Wszystkich Świętych i…w zasadzie nic…tylko ledwo łzy tłumiąc przytuliłem tą dziewczynę i drżącym głosem powiedziałem…”Aguś…jak dobrze, że jesteś z nami”….Po paru dniach byłem na uroczystości 11 listopada. Wielkie wzruszenie towarzyszyło mi, widzącemu uśmiechnięte twarze chłopaków z 1 Beskidzkiej Drużyny Harcerzy „Szara” czy serdeczne spojrzenia dziewcząt z III Beskidzkiej Drużyny Harcerek „Dziewięćsił” oraz V Beskidzkiej Drużyny Harcerek „Bukowina”. To samo w następny roku, podczas… Czytaj więcej »
Powiem ci jedno…druhno Magdo…ta dobra „ciocia” zabrzmiało tak „słodko”, wręcz „potulnie”. Można powiedzieć…to trochę pechowe, że zuchy w taką noc są na biwaku bez swojej, że tak powiem, ulubionej, druhny drużynowej. A faktycznie…nie da się w tym miejscu być i choć na moment się nie wzruszyć. Takie coś wzrusza do granic. Ja powiem ci…takie uczucie towarzyszyło mi nawet w dniu 11 listopada 2018 roku, szczególnie widząc nasze ukochane druhny z Bielska-Białej Hufca Harcerek ZHR na Podbeskidziu. One chyba nawet dostrzegły to moje wzruszenie, bo jedna z nich kiedyś powiedziała mi, że widać było, że jestem czymś naprawdę mocno przejęty. No…istotnie… Czytaj więcej »